ลอนดอน ค.ศ. 1910 — ในเช้าวันหนึ่งของฤดูหนาวอันเหน็บหนาวที่ไวต์แชเปล เด็กหญิงวัยแปดขวบชื่อเอลีนอร์ เกรฟส์ ยืนอยู่หน้าร้านเบเกอรี่เป็นประจำทุกวัน ผมหยิกของเธอยุ่งเหยิง ปลายนิ้วแดงก่ำจากความหนาว และชุดกระโปรงที่ปะปิดหลายจุดห้อยหลวมอยู่บนร่างผอมบาง ซุกแนบอกของเธอคือถุงผ้าเปล่าใบหนึ่ง—ความหวังที่พันด้วยความเงียบ
หลังแผ่นกระจก ใต้แสงเช้าสีทอง ขนมปังก้อนใหญ่ ขนมปังนุ่มๆ และทาร์ตแยมวาววับดูน่าลิ้มลอง แต่เอลีนอร์ไม่มีแม้แต่เพนนีเดียว ไม่มีอาหาร ไม่มีอนาคต พ่อของเธอซึ่งเป็นแรงงานชาวไอริชเสียชีวิตจากอุบัติเหตุการพังถล่มของนั่งร้าน ส่วนแม่ของเธอทำงานทั้งวันในโรงซักผ้า ขัดถูเสื้อผ้าของคนแปลกหน้า ทว่า ความเจ็บปวดที่ลึกที่สุดไม่ได้อยู่ที่ท้องว่าง หากอยู่ในความจริงอันเงียบงันที่ว่า บางคนเกิดมาพร้อมทุกสิ่ง ในขณะที่บางคนเกิดมาพร้อมเพียงความหิวโหย
และเอลีนอร์ก็ให้คำมั่นกับตัวเอง เธอจะเรียนรู้ที่จะอ่าน เธอจะหาทางออก—ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อเด็กทุกคนที่เป็นเหมือนเธอ ด้วยหนังสือพิมพ์ที่เก็บมาจากร่องน้ำและตรอกซอย เธอสอนตัวเองให้อ่านออกเขียนได้ บาทหลวงในโบสถ์ท้องถิ่นสังเกตเห็นเด็กหญิงตาแข็งกร้าวผู้นั้น และหาที่เรียนให้เธอที่โรงเรียนของโบสถ์ ที่นั่น เอลีนอร์ได้พบกับตำราอวัยวะศาสตร์เก่าๆ เล่มหนึ่ง และตกหลุมรักแนวคิดของการเยียวยา เธอไม่ได้ฝันถึงความมั่งคั่งหรือความสบาย แต่ฝันถึงการบรรเทา—การดึงร่างเล็กๆ ให้พ้นจากความเจ็บปวด
ในปี 1923 ด้วยทุนการศึกษาและความดื้อรั้นของผู้ถูกลืม เธอเข้าสู่มหาวิทยาลัย ในโลกของผู้ชาย เด็กหญิงยากจนอย่างเธอถูกเยาะเย้ย มองข้าม และปฏิเสธ แต่เธอก็ยังยืนหยัด จนในปี 1930 เธอกลายเป็นกุมารแพทย์ อุทิศชีวิตเพื่อสู้กับภาวะขาดสารอาหารในเด็ก
หลายปีต่อมา ผู้คนรู้จักเธอในชื่อ ดร.เกรฟส์ เธอเปิดคลินิกเล็กๆ ในเมย์แฟร์ช่วงกลางวัน และกลับสู่ย่านอีสต์ลอนดอนในยามค่ำ คืนพร้อมกระเป๋ายาที่บรรจุขนมปัง ยา และเสื้อผ้ามือสอง เธอไม่เคยแต่งงาน ไม่เคยไปเที่ยวพักผ่อน ไม่เคยมีเงินเก็บ “ฉันเปลี่ยนโลกไม่ได้หรอก” เธอเคยกระซิบกับนักศึกษา “แต่ฉันเปลี่ยนค่ำคืนของเด็กคนหนึ่งได้”
มูลนิธิของเธอ “ขนมปังแห่งความฝัน” มอบอาหารฟรีและการรักษาให้กับเด็กนับพัน เมื่อเธอเสียชีวิตในปี 1980—อย่างเงียบงัน ในห้องเช่าที่รายล้อมไปด้วยภาพวาดและจดหมายจากเด็กๆ ไม่มีพาดหัวข่าว ไม่มีรูปปั้น ไม่มีถนนสายใดตั้งชื่อตามเธอ
แต่ในค่ำคืนหนึ่ง ณ ที่ใดสักแห่งในลอนดอน เด็กคนหนึ่งกินอิ่มโดยไม่ต้องกลัว และเอลีนอร์ เกรฟส์ ยังคงหายใจอยู่ในไออุ่นนั้นอย่างแผ่วเบา.
